دوره 1، شماره 2 - ( 1-1401 )
جلد 1 شماره 2 صفحات 64-58 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1) Nursing and Midwifery Care Research Center, Mashhad University of Medical Sciences, Mashhad, Iran. 2) Department of Midwifery, School of Nursing and Midwifery, Mashhad University Medical of Medical Sciences, Mashhad, Iran. ، karimifz@mums.sc.ir
چکیده: (1904 مشاهده)
اهدای جنین یکی از فناوری های کمک باروری و یکی از موثرترین راههای درمان زوج های ناباروری است که خود به هیچ وجه قادر به بچه دار شدن نیستند. تصویب قانون نحوه اهدای جنین، اگر چه موضوع انتقال جنین به زوجین نابارور را تا حدی حل نموده و تحولی در حقوق ایران ایجاد کرده است، اما دارای نواقصی است. هدف این مطالعه مروری بر نحوه اهدای جنین به زوجین نابارور در ایران است. مطالعه حاضر از نوع مرور روایتی است. جستجوی مستندات مرتبط با موضوع پژوهش، بدون محدودیت زمانی و با استفاده از کلیدواژههای ناباروری، روشهای کمک باروری (Assisted Reproductive Technologies)، اهدا، اهدا کننده، اهدا گیرنده، اهدای جنین، قانون، حقوق، قانون اهدای جنین و ایران، به تنهایی یا به صورت ترکیبی در پایگاه‌های اطلاعاتی PubMed، Scopus، Magiran، SID، Google Scholar و وب سایت وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی، مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی، سامانه جامع نظرات شورای نگهبان، معاونت حقوقی و امور مجلس قوه قضاییه و مرکز تحقیقات اخلاق و حقوق پزشکی انجام شد. در سال 1383 قانون نحوه اهدای جنین به زوجین نابارور و آیین نامه اجرایی آن که با استناد به آراء فقها، و متناسب با شرایط جامعه اسلامی بود، به تصویب رسید. البته اهداکنندگان جنین تشکیل شده را اهدا نمی کنند، بلکه با دادن گامت و گذاشتن آن در اختیار مراکز مجاز درمان ناباروری موافقت می کنند و جنین حاصل از آن به زوجینی که شرایط خاصی داشته باشند اهدا می شود. اگر چه قانون نحوه اهدا جنین دارای نواقصی است که بایستی اقداماتی در جهت رفع و اصلاح آنها صورت پذیرد. اما باید اذعان نمود که تصویب این قانون و آیین نامه اجرایی آن از یکی بزرگترین اقداماتی است که در سال های اخیر در ایران صورت گرفته است. هم چنین با توجه به زمینه های شرعی، مذهبی و فرهنگی موجود در جامعه ایران و به دلیل اینکه این نوع اهدا، کم ترین مشکلات شرعی را دارد، توانسته است مشکلات بسیاری از زوجین نابارور را حل نماید.
| بازنشر اطلاعات | |
 | این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |