دوره 1، شماره 4 - ( 10-1401 )
جلد 1 شماره 4 صفحات 46-40 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Khalili-Shomia S, gholipoor Z, Barzanouni S, nayyeri S. The effect of preceptorship program on clinical competency and satisfaction in undergraduate operating room students. Journal title 2022; 1 (4) :40-46
URL: http://jrhms.thums.ac.ir/article-1-59-fa.html
URL: http://jrhms.thums.ac.ir/article-1-59-fa.html
خلیلی شومیا صدیقه، قلی پور زهرا، برزنونی سمیه، نیری سمیه. تأثیر برنامه پرسپتورشیپ بر صلاحیت بالینی و رضایت دانشجویان کارشناسی اتاق عمل. عنوان نشریه. 1401; 1 (4) :40-46
6- مربی پرستاری داخلی – جراحی، گروه پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی تربت حیدریه، تربت حیدریه، ایران ، s.nayyeri86@yahoo.com
چکیده: (126 مشاهده)
زمینه و هدف: برنامه پرسپتورشیپ به منظور هدایت هدفمند امور تحصیلی دانشجویان در جهت رشد و شکوفایی در مقاطع مختلف تحصیلی ایجاد شده است. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر برنامه پرسپتورشیپ بر صلاحیت بالینی و رضایت دانشجویان مقطع کارشناسی اتاق عمل انجام شد.
روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه تجربی بود و جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دارای دوره کارورزی اتاق عمل بود. روش نمونه گیری واحدهای پژوهش تصادفی ساده بود. نمونه ها به صورت کاملا تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل به صورت زوج و فرد قرار گرفتند. هر گروه شامل 15 نفر بود. در گروه مداخله یک برنامه پرسپتورشیپ به مدت دو ماه اجرا شد. گروه کنترل نیز یک دوره دو ماهه کارآموزی بدون پرسپتور را پشت سر گذاشتند. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش پرسشنامه سه بخشی شامل مشخصات دموگرافیک، پرسشنامه رضایت دانشجویان اتاق عمل و پرسشنامه صلاحیت بالینی دانشجویان اتاق عمل بود. داده های جمع آوری شده از طریق پرسشنامه با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: متغیرهای دموگرافیک بین گروه مداخله و کنترل مشابه بود. همچنین بین قبل و بعد از مداخله در گروه کنترل از نظر رضایت و صلاحیت بالینی تفاوت معناداری وجود نداشت. اما بین قبل و بعد از مداخله در گروه آزمایش از این نظر تفاوت معناداری وجود دارد. به این معنی که رضایت و صلاحیت بالینی در گروه آزمایش بعد از مداخله، بیشتر از قبل از مداخله برای این گروه بود. همچنین بین قبل و بعد از مداخله در گروه کنترل و آزمایش از نظر معدل دانشجویان تفاوت معنی‌داری وجود داشت.
نتیجه‌گیری: برنامه پرسپتورشیپ شایستگی بالینی و رضایت را در دانشجویان اتاق عمل در مقطع کارشناسی بهبود می‌بخشد.
روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه تجربی بود و جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دارای دوره کارورزی اتاق عمل بود. روش نمونه گیری واحدهای پژوهش تصادفی ساده بود. نمونه ها به صورت کاملا تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل به صورت زوج و فرد قرار گرفتند. هر گروه شامل 15 نفر بود. در گروه مداخله یک برنامه پرسپتورشیپ به مدت دو ماه اجرا شد. گروه کنترل نیز یک دوره دو ماهه کارآموزی بدون پرسپتور را پشت سر گذاشتند. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش پرسشنامه سه بخشی شامل مشخصات دموگرافیک، پرسشنامه رضایت دانشجویان اتاق عمل و پرسشنامه صلاحیت بالینی دانشجویان اتاق عمل بود. داده های جمع آوری شده از طریق پرسشنامه با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: متغیرهای دموگرافیک بین گروه مداخله و کنترل مشابه بود. همچنین بین قبل و بعد از مداخله در گروه کنترل از نظر رضایت و صلاحیت بالینی تفاوت معناداری وجود نداشت. اما بین قبل و بعد از مداخله در گروه آزمایش از این نظر تفاوت معناداری وجود دارد. به این معنی که رضایت و صلاحیت بالینی در گروه آزمایش بعد از مداخله، بیشتر از قبل از مداخله برای این گروه بود. همچنین بین قبل و بعد از مداخله در گروه کنترل و آزمایش از نظر معدل دانشجویان تفاوت معنی‌داری وجود داشت.
نتیجه‌گیری: برنامه پرسپتورشیپ شایستگی بالینی و رضایت را در دانشجویان اتاق عمل در مقطع کارشناسی بهبود می‌بخشد.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 | این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
